Ollie (27), Colombiaan in Tubbergen, lijkt in niets op zijn vader, behalve...

De een leeft op turbo, de ander op tranquilo. Toch vonden vader Bas (62) en zoon Olivier Gillis (27) elkaar tijdens de verbouwing van Ollies nieuwe sportschool in Tubbergen. Over ondernemersbloed zonder bloedband. „We zijn écht totale uitersten.”

De één jaagt door het leven als een jachtluipaard met een strak afgevinkte to-do-lijst. De ander laat het liefst eerst de zon opkomen, pakt er een kop koffie bij en ziet dan wel. Bas en Olivier Gillis uit Tubbergen, vader en zoon zonder gedeeld dna, blijken toch iets belangrijks gemeen te hebben: ondernemersbloed

Van hakblok naar halterbank

Sinds een maand is Olivier ‘Ollie’ Gillis (27) trotse eigenaar van een eigen sportschool in hartje Tubbergen, op een A-locatie. Hij is al open, maar deze donderdag wordt er nog gesopt, geschoven en nagedacht over hoe alles precies moet komen te staan. „Heel anders dan mijn vader zou doen”, zegt Olivier. „Die is… ja, meer Nederlands. Dat merk je zo zelf wel als hij binnenkomt.”

Zijn gym ‘Fit met Ollie’ ligt op een steenworp afstand van waar zijn vader ooit ondernemer was. Veel Tubbergenaren kennen Bas (62) van Keurslager Hulshof. Jarenlang stond hij achter het hakblok – altijd reuring, altijd aan – tot hij op z’n 56ste de zaak verkocht aan een medewerkster.

Ollie werd geboren in Colombia en als baby geadopteerd. Aan het hoge tempo en het jachtige werkritme kon hij nooit wennen. „Ik heb zelfs even in de slagerij gewerkt, maar dat gehaaste? Die druk? Niks voor mij”, zegt hij. „Ik wil het op mijn manier doen. Rustiger. Tranquilo. Zuid-Amerikaanser.”

Persoonlijk boven massa

Na een zoektocht langs verschillende baantjes vond hij zijn geluk in de sport, als personal coach in de fitness. Van worst naar work-out, van karbonades naar kettlebells.

In zijn sportschool, waar hij personal training en groepslessen geeft, doet hij het nu op zijn eigen manier. Alles draait om kleinschaligheid en persoonlijke aandacht. „Als je een tijdje niet komt, bel ik je gewoon. Dat persoonlijke maakt het verschil”, zegt Ollie.

De deur zwaait open. Binnen stormt een wervelwind van efficiëntie: Bas Gillis. Hij heeft zijn eigen koffie mee – „Dat apparaat hier is niet wat.”
„Hai, papa”, zegt Ollie, die zich zowel Colombiaan als Tubbergenaar voelt. „Voor mij zijn mijn adoptieouders gewoon mijn ouders. Nooit anders gevoeld.”

Ze zijn wel anders. Vader Bas spreidt zijn armen en wijst: „Ik zit hier met mijn karakter: snel, direct, impulsief. En Ollie zit helemaal aan de andere kant: behoudend, afwachtend. We verschillen totaal. Maar als je ons een beetje door elkaar mixt, krijg je een heel goede combinatie.”

Van 5,5 naar volle 10

Bas had zijn zorgen over zoon Ollie: zou hij het wel redden met die, in zijn ogen, lakse houding? Ollie studeerde commerciële economie, maar wist niet wat hij wilde. Nam genoegen met een 5,5 en stelde zaken graag uit.

„Een ondernemer zag ik nooit in hem. Maar daarom is het nu des te mooier dat hij het wel is geworden. Op zijn eigen manier. Als ik zie hoeveel gunfactor hij heeft, en hoe hij praat in de sportschool als een halve psycholoog… Mensen lopen met hem weg.”

Ollie zelf is trots dat het hem op zijn manier gelukt is. De sportschool loopt goed, met nu al honderd vaste klanten. „Veel mensen schreven me af. Maar ze zien nu een andere kant van me: dat ik het toch kan. Dat ik niet het zoontje van de slager ben, maar de sportman.”

Verbouwen als krachttraining

Het verschil in tempo komt volgens de twee deels uit zijn bloed. Al kun je daar niet alles op afschuiven. Bas: „Vroeger zeiden ze: 80 procent is erfelijk, 20 procent opvoeding. Onzin. Ik denk het precies andersom is. Veel van zijn ondernemerschap heeft hij hier geleerd.”

De verschillen zorgden thuis geregeld voor frictie. Bas: „Ik wil dingen meteen geregeld hebben, de btw bijvoorbeeld. Het moet gewoon op tijd de deur uit. Als Ollie dat op de laatste dag doet, word ik onrustig. Maar dat is generatieverschil én karakter. We botsen, maar we blijven er niet in hangen.”

Dichter bij elkaar

Toch bracht juist de verbouwing van de sportschool de twee dichter bij elkaar: plafonds eruit, radiatoren weg, nieuwe verlichting erin. Samen werken aan een doel, samen ondernemer voelen.

„Ollie heeft de ideeën, ik maak ze praktisch”, zegt Bas. „Er is meer wederzijds respect gekomen” vult Ollie aan. „Hij ziet nu dat ik niet buig voor puur geld, maar dingen doe met passie. En op mijn manier. Dat waardeert hij.”

Waar Bas in zijn slagerstijd dag en nacht werkte, kiest Ollie bewust voor balans. „Op de verjaardag van mijn zoontje neem ik vrij. Sommige oudere ondernemers vinden dat raar, maar quality time is voor mij net zo belangrijk als hard werken.” Bas: „Daar heeft hij een betere balans in gevonden dan ik vroeger.”

Aan het eind van het gesprek maken ze samen een rondje door de sportschool, waar al veel gebeurd is. Bas wijst naar een plafondplaat die wat loshangt. „Ik heb meteen de neiging een trapje te pakken en te kijken. Maar dat zal van Ollie wel niet hoeven.”

Alles op z’n tijd.

Tekst Joost Dijkgraaf journalist Tubantia

Foto's Emiel Muijderman